O hemel, zei de krokodil : 52 dierenverhalen voor jong en oud om zoiets als God ter sprake te brengen.
Auteur: Wim Jansen ; met illustraties van Hans Jansen.

In 52 korte antropomorfe dierenverhaaltjes komt een breed scala aan onderwerpen aan bod. Zoals het gesprek tussen de ezel Grauwtje en paard Volbloed, over volgzaamheid en nederigheid; in het gesprek tussen de wolf en Broeder Franciscus over bidden; het gesprek tussen haantje Habakuk en God, over de verwachting van het leven waarin altijd onrecht zal zijn. Heel terloops of soms juist heel subtiel komen grote zaken over de wereld waarin wij leven en waarin wij geloven om de hoek kijken. De meest uiteenlopende dieren voeren het woord en getuigen van een diep en wijs inzicht. Is er eigenlijk wel een hoger wezen, een God die alles gemaakt heeft, ook zichzelf? En is dat dan een hij of een zij? Voor de nieuwsgierige lezer is het allemaal in dit dierenboek te lezen. Voor iedereen die aan het zoeken is naar het wezenlijke is dit boek vermakelijk en leerzaam. Het laat de lezers nadenken en stimuleert om de vaste aannames nog eens tegen het licht te houden. De toon is licht en luchtig, met een scheut humor en vermaak en voorzien van vriendelijke, soms grappige zwart-witillustraties. Voor een ruime christelijke doelgroep, zowel voor volwassenen als jongeren vanaf ca. 15 jaar.

Recensent: J.W. Hakvoort

Dag lief zusje Wat hebben de grote wijsheidtradities uit onder andere het boeddhisme en Jodendom gezegd over het bewustzijn? En bestaat er een hogere vorm van bewustzijn? De auteur verbindt haar kennis over dit onderwerp aan het persoonlijke afscheid van haar zus die door Alzheimer steeds meer haar persoonlijk bewustzijn verloor.
Uit Volzin april 2019

Verhaal van mensen : over helder water uit oude bronnen en nieuwe kansen voor een krimpende kerk / Peter Siebesma.
Siebesma begint zijn 31 bijdragen, verdeeld over zes hoofdstukken, steeds met een gedicht of lied. Dat heeft te maken met zijn achtergrond als musicus, maar meer nog met zijn centrale filosofie: van een lied gaat warmte uit. In veel van zijn bijdragen klinkt door dat in de christelijke kerken en in de theologie al vanaf de vroegste eeuwen een verkilling is opgetreden. Geloof werd weliswaar met een Hoofdletter geschreven, maar de ratio nam een steeds belangijker plaats in. Om tweespalt te voorkomen kozen vroege theologen ervoor om zaken waar veel discussie over was, te beslechten met dogma’s. Deze pogingen, gericht op veilig stellen of herstellen van eenheid (unificatie), hadden vaak een averechts effect. Siebesma benadrukt dat tal van dogma’s niet herleidbaar zijn tot uitspraken van Jezus zelf; sterker nog: die strijdig zijn met wat hij aan zijn leerlingen heeft voorgeleefd. Het is daarnaar waarnaar we zouden moeten terugkeren. Terug naar de enige echte Bron. Veel lezers zullen zich daarin herkennen, maar voor menige ‘wettisch’ ingestelde orthodoxe christen zal dat een brug te ver zijn. Wat er ook van zij: tegen de bepleite en verhoopte versterkte warmte in het horizontale intermenselijke verkeer, is toch niet zoveel in te brengen.

Recensent: Drs. Th.C.J. Fransen

Joris Vincken – Mijn hart heeft geen haast

Het boekje met de prachtige titel Mijn hart heeft geen haast beschrijft de zoektocht en nog veel meer het vinden van persoonlijk levensgeluk en vervulling. Joris Vincken had een succesvolle carrière als muzikant, maar besefte dat deze levenswijze hem niet vervulde. Bijna 10 jaar lang leefde hij in een spirituele gemeenschap tot hij zijn rust en levensvreugde vond op “de dag dat niets veranderde”. Dit boek is zijn ode aan het leven. Hij pretendeert niet de wijsheid voor iedereen in pacht te hebben, maar zegt juist dat elke ervaring uniek en heel persoonlijk is. Het is aan ons, we hebben de keuze, om bijvoorbeeld met het leven te vechten of juist te dansen.
Inzien dat we allemaal perfect zijn zoals we zijn Hij koestert de wens ons te laten inzien dat we allemaal helemaal perfect zijn zoals we zijn, en ons precies daar bevinden in ons leven, waar we ons moeten bevinden. In Mijn hart heeft geen haast deelt hij in prachtige bewoordingen zijn eigen ervaringen met dit thema, soms met een gedicht, soms met een kort verhaal. Altijd persoonlijk en in zijn taalgebruik is de muzikant terug te horen.
“Toch zeg ik je, blijf zoeken. Blijf je verwonderen. Kijk de wereld in vanuit niet weten, alsof je mij vandaag voor het eerst ziet, la hebben we elkaar duizend keer ontmoet. Het is niet mogelijk het leven te begrijpen. Het is niet mogelijk jezelf als mens, helemaal te kennen, daarvoor ben je veel te oneindig”.
Wat mij persoonlijk heel erg aansprak waren zijn woorden: “bewustwording is eerlijk durven zijn” – ik herken daar veel in en ik ervaar ze als onderdeel van mijn eigen zoek (of vind?)tocht naar levenswijsheid.
Mooi en inspiratievol  boekje om te lezen, als je tenminste van filosofische onderwerpen en mooi, poëtische teksten houdt. Een boekje wat ervoor zorgt dat je even vertraagt in het drukke leven van alledag, en je weer even verbindt met wat nou werkelijk voor jou belangrijk is. Ik heb het met plezier gelezen!

– Recensie: Monique van der Hoeven
– Oordeel: +++ (zeer goed)

Als de bloesem valt / Liesbeth de Vos.

Marleens moeder was tijdens de Tweede Wereldoorlog in haar tienerjaren met haar familie opgesloten in een Jappenkamp in Nederlands-Oost-Indië. Marleen leert in haar jeugd te overleven met een afwezige vaderen een getraumatiseerde moeder die verslaafd raakte aan kalmeringsmiddelen en alcohol. Ze huwt op jonge leeftijd een Griek en krijgt samen met hem drie kinderen. Naarmate Marleens leeftijd vordert, begint ze vast te raken in zichzelf, krijgt ze paniekaanvallen en wordt doorverwezen voor therapie. Ze komt terecht bij een therapeute die de diagnose tweede generatie-oorlogsslachtoffers stelt, wat een begin van herstel inluidt.
Ze zal echter nog jaren moeten worstelen om uiteindelijk terecht te komen bij een therapeute met een adequate aanpak. Via korte impressies van 1 a 2 bladzijden beschrijft Marleen haar jeugd, de opvoeding van haar kinderen, de herinneringen aan haar moeder die sporadisch sprak over de oorlog en weinig tastbare herinneringen achterliet. Indringende zorgvuldig gekozen en emotionele passages, niet om achter elkaar door te lezen. De vele sprongen in de tijd, zorgen voor dynamiek. Herkenbaar voor mensen met eenzelfde diagnose.

Recensent: J.E. Meindertsma