Recensie – Een hemel voor Theo – Beatrice Jongkind

Het zat eraan te komen, maar toch nog onverwachts komt het Einde Theo halen. Razendsnel voert hij hem mee naar de hemel en Theo kijkt zijn ogen uit. Net gestorven, zit hij nog in een overgangsfase, een quarantaine, maar dat verandert spoedig. Want uit zorg voor zijn familie op aarde doorbreekt Theo via een oude telefoon zijn quarantaine en zorgt dat zijn begrafenis geregeld wordt. Blijkbaar is hij iemand die geeft om zijn naasten en van ‘Godzelf’ krijgt hij daarom het verzoek om engel te worden. Samen met zijn collega’s moet hij op aarde zielen upgraden, dat wil zeggen van halve of kwart zielen hele maken. De uitvinding die Theo doet, is dat je daarvoor niet naar de aarde hoeft, maar dat je dat ook in de hemel kunt doen. Is ‘Godzelf’ hier blij mee? Hij is dat zeker niet met mensen die menen te weten hoe het zit, zoals die schrijver van ‘De ontdekking van de hemel’. Het boekje neemt je mee op een surrealistische wandeling door ‘de hemel’ en geeft daar een verfrissende kijk op. Zeker in het begin verraste mij dat. Tegen het eind krijgt het verhaal iets “Bommelliaans’, als het gaat over ‘halve zolen’, ‘poenscheppers’ en ‘zwarte zielen’. Maar het slot is verrassend en het geheel blijft aardig.

Recensent: Beatrice L. Jongkind